BF17
 |
Throwback! Anekdote BF17
Na elke inleefreis zijn er altijd wel een aantal leuke anekdotes, vandaag vertel ik jullie de wondermooie anekdote van de verloren bagage die het groepsgevoel van Bf17 alleen maar versterkte.
Het is maandag 3 juli 2017 we bevinden ons, een beetje moe van de twee vermoeiende vluchten, op het vliegveld in Ouagadougou wachtend aan de bagageband op onze rugzakken. De eerste koffers en zakken rollen de band op zwart, roze, rood, donker groen, klein, groot, middelmatig, we zien alle soorten en maten voorbijkomen. Het “Ooh ze zullen er snel zijn.” veranderde in “Ja pfft ze zullen helemaal laatste komen zeker.” dit veranderde dan weer in “Ja zeg zijn ze niet mee ofwat?” en dit veranderde naar “Ja jongens.., de koffers zijn nog in Istanbul, ze komen met de volgende vlucht naar hier.” Er weerklonk een concert van gemopper en irritaties vermengd met vermoeidheid. En zo verlieten we de luchthaven zonder bagage en het gedacht dat deze er dan morgen wel zouden zijn. 5 dagen gingen voorbij zonder bagage. Deze vijf dagen waren gevuld met irritaties want ja.. je spullen moeten missen is alles behalve aangenaam. Maar daarnaast waren dit ook 5 dagen die ervoor gezorgd hebben dat ons groepsgevoel nog meer aangesterkt werd. Het was zo een beetje iedereen helpt iedereen waar kan. We hebben geen zeep? 1 iemand koopt een blok zeep en dan delen we gewoon (Bedankt Jp!!). Moest je “sharing is caring” opzoeken dan denk ik dat dit moment, deze dagen, bovenaan de zoekresultaten komen. Iemand had maar 1 kledingstuk mee, erg? Neen natuurlijk niet! De perfecte gelegenheid om langs de kant van de weg te gaan shoppen! En ja, shoppen is door een hoop vol kleding zoeken naar iets dat eruit ziet als je maat maar ook hierbij is nog een extra anekdote te vertellen.. Je bent met meer dan vijf man een grote hoop kleding aan het doorzoeken en dan net zien twee mensen dezelfde leuk broek.. Een concept is geboren: The traveling pants. De ene draagt ze een dag en de andere draagt ze een dag. Nu nog steeds wisselt deze broek geregeld van eigenaar. De boodschap aan het einde van deze grappige, zielige maar vooral toffe anekdote is: al bij al weegt het gemopper rond de bagage dus niet op tegen de invloed dat dit gehad heeft op onze groep.
Dagboekfragment - 1e vrije dag in het gastgezin
Vandaag was het de (eerste) vrije dag in het gastgezin. Ik wist deze ochtend voor het ontbijt niet echt wat de plannen waren maar tijdens het ontbijt praatte Bangima me bij over wat we vandaag nu net zouden doen. Ik moet toegeven, enkel het feit dat we iets met Lamine enzo gaan doen is me bijgebleven, mijn gedachten zaten vooral bij opa. Na het ontbijt brachten we enkele bezoeken aan de mensen die rond ons woonden. Wat me vooral bijblijft was een oud vrouwtje dat buiten rijst zat te verkopen.Van de huisjes gingen we naar de velden rondom het mini dorpje om de boeren die erop werkten te begroeten, bij enkele mocht ik ook zelf eens proberen, wat zou opa trots zijn moest hij uitgerekend mij op het land zien werken.. Na het gedag zeggen bij al de mensen keerden we weer naar huis om met onze fiets naar Lamine etc. te vertrekken. Toen ik daar aankwam stond me meteen een verrassing te wachten, zonder enige inbreng werd ik Lamines vrouw, meer hierover straks. Van daaruit trokken we met ons groepje (Lamine, Arno, Karim en Roel) naar Koudougou, maar niet zonder even een korte tussenstop te doen bij het huisje van Lise haar corry waar Bangima zijn liefde aan haar zou gaan verklaren. We troffen er niet enkel Lise en haar corry aan maar ook nog enkele anderen van de groep en de begeleiders. Na kort gedag zetten vervolgden we onze tocht naar Koudougou. S Middags aten we in een klein restaurantje (love riz sauce) en nadien bezochten we een prachtige moskee. We vervolgden onze tocht naar een marktje waar ik twee van de meest prachtige Afrikaanse stoffen kocht en waar Arno zorgde voor buikpijn van het lachen door tegen een paal te lopen. Het vervolg op ik die Lamines vrouw wordt volgt nu dus.. Hij kocht me een armbandje met blauwe kralen, dit bezegelde onze verloving. Nadien zetten we onze tocht verder naar het huis van Bangimas nonkel waar hij verblijft wanneer hij in Koudougou is voor school. Naast kennismaken met zijn tante en de kindjes spotte ik ook een prachtige cactus! (Ik en cactussen hé!!) We lieten nadien mijn fiets maken surprise surprise het hielp niks.Nadien keerden we weer huiswaarts waar ik na het avondeten gebeld werd door mijn ‘verloofde’, Lamine. Hij vertelde me dat zijn liefde voor mij zo groot is als de maan en de maan schijnt voor mij, of toch iets in die aard. Het zou duizend keer romantischer geweest zijn moest ik Roel, Karim en Arno niet luid horen lachen hebben op de achtergrond. En zo, nu zit ik op mijn bed met mijn hoofdlamp op nog een beetje te schrijven over deze geweldige dag.
